Sprookjes en verhalen vertellen is een eeuwenoude gewoonte. Jarenlang heb ik op mijn reizen als reisbegeleider diverse Maasai sprookjes verteld. Bij het kampvuur, als we specifieke dieren tegenkwamen of gewoon om de tijd te dichtten. De komende weken deel ik mijn favoriete dierensprookjes met jullie via mijn blog.
De aap en de olifant – waarom apen in bomen leven
Vroeger woonden apen nog niet in bomen. Ze leefden net als alle andere dieren gewoon op de grond. Een aap was bijzonder goed bevriend met een olifant. Ze deelden bijna alles.
Op een dag vertelde de olifant dat hij enkele familieleden verwachtte. Ze zouden een tijdje komen logeren. Het probleem was dat de olifant te weinig koeien had om het heel gezelschap van melk te voorzien. Hij moest dus naar de markt om een nieuwe koe te kopen. Wat toevallig, antwoordde de aap. Ik krijg ook visite en ik wilde er morgen voor naar de veemarkt. Laten we samen gaan.
De volgende ochtend gingen ze heel vroeg op pad. Toen ze op de markt aankwamen wilden ze hun eigen weg gaan. Ze spraken af elkaar 2 uur later opnieuw te ontmoeten onder de grote boom bij de ingang van de markt.
De aap ging de hele markt rond en sprak met elke handelaar. Nauwkeurig onderzocht hij alle beesten en kocht uiteindelijk een koe en een kalf. Het was echt een koopje! Toen hij met zijn waar naar de boom bij de ingang lief, zag hij dat de olifant nog altijd niets gekocht had. Hij hing maar wat rond en keuvelde gezellig met kennissen.
Opeens herinnerde de olifant zich waarom hij nar de markt was gegaan en kocht vlug de eerste de beste koe die bij hem in de buurt stond. Hij had het beest nauwelijks bekeken. Toen hij ermee bij zijn vriend de aap kwam zag hij dat die de veel mooiere beesten gekocht had. De aap van zijn kant keek ontsteld naar het scharminkel dat de olifant zich had laten aansmeren en merkte op: maar vriend toch, deze koe geeft nog niet genoeg meld om een piepklein kalebasje te vullen!
Bemoei je met je eigen zaken, antwoordde de olifant nors. Op de terugweg spraken ze geen woord. De aap liep te gniffelen. Hij begreep niet waarom zijn vriend zich met dat magere snertbeest had laten afschepen. En hij hoorde natuurlijk het luidruchtige commentaar van voorbijgangers die de prachtige beesten van de aap vergeleken met de miskoop van de olifant.
De beledigde olifant vond eigenlijk dat de mooie koe hem toekwam. Hij was tenslotte een hele heer. En voor die pietepeuterige aap was de mager koe toch meer dan genoeg? Hij sprak: vriend aap, de mensen zijn hier nogal boosaardig en jaloers. Ik stel voor dat ik me over jouw beesten ontferm. Het zou anders wel eens kunnen gebeuren dat die snoodaards je beroven.
Zo’n vaart zal het niet lopen, antwoordde de aap. Met jou naast me zal niemand me een haar durven krenken. Toen de volgende voorbijganger echter met een enorme grijns vroeg van wie dat magere beestje was, werd het de olifant teveel. Hij begon vervaarlijk met zijn slurf te zwaaien. De aap greep de slurf gauw vast en klom erlangs naar boven. Hij ging op de rug van zijn vriend zitten en zei: bedankt voor de lift maat, ik begon net moe te worden.
Telkens als ze iemand tegenkwamen riep de aap: wat vind je van mijn prachtige beesten? Er zijn er die met veel mottiger koeien tevreden moeten zijn! Nog nooit had de olifant zich zo vernederd gevoeld.
Toen ze het huis van de aap bereikten sprong de aap van de rug van zijn vriend. Prompt viel de olifant aan. Hij gilde: ik wil je hier niet meer in de buurt zien! Ga maar ergens anders wonen. Het scheelde geen haar of de arme aap werd platgetrapt. Hij slaagde er nog net in de tak van een vijgenboom te grijpen. De ruzie maakte een einde aan de vriendschap tussen de aap en de olifant en sedert die dag wonen apen in bomen.
Waarom het wrattenzwijn zo lelijk is
Vroeger, lang geleden, was het wrattenzwijn heel mooi om te zien. Hij was dan ook bijzonder trots op zijn knappe verschijning, iets wat hem er niet bepaald sympathieker op maakte. Eigenlijk hadden alle andere dieren een vreselijke hekel aan die ijdeltuit. Ze zouden hem graag een lesje leren.
Zoals je weet houdt een wrattenzwijn veel van zijn knusse woning. Meestal gaat hij het verlaten hol van een aardvarken een beetje verder uitgraven en aanpassen aan zijn eigen behoeftes. Zo krijgt een woning waar hij beschutting kan zoeken tegen wilde beesten.
Op een dag was het wrattenzwijn zijn hol uitgelopen. Met zijn billen hoog in de lucht deed hij zich te goed aan wortels en gras en wel met zoveel overgave dat hij niet merkte dat er een stekelvarken aankwam.
Het stekelvarken had net een lange nacht van voedselzoeken achter de rug en was doodop. Toen hij het gezellige huisje van het wrattenzwijn zag, dacht hij, dit lijkt te mooi om waar te zijn, precies wat ik nodig heb voor een dutje. In minder dan geen tijd lag het stekvarken in de diepste slaap verzonken.
Ondertussen liep ons wrattenzwijn met een tonronde buik naar het meertje voor een verfrissend modderbad. Terwijl hij lag te genieten kwam een leeuw zijn dorst lessen. En hoewel het algemeen bekend is dat je dat beter kunt laten, begon het wrattenzwijn de leeuw te pesten: he lelijkerd, zorg toch beter voor jezelf. Kijk eens in het water, maar schrik niet te erg van je spiegelbeeld. Je ziet er namelijk vreselijk uit. Alleen je manen al. Warrig en ongekamd! Hoe durf je zo buiten te komen? Waarom neem je geen voorbeeld aan mij? Piekfijn verzorgd, de nobelste gelaatstrekken en aangenaam in de omgang bovendien!
Zoiets laat een leeuw zich natuurlijk niet zomaar zeggen. Het beledigde dier wilde wraak nemen maar het wrattenzwijn rende op zijn korte beentjes naar huis. Net voor de leeuw hem ging inhalen dook hij in de pijp die naar zijn hol leidde. Van dat rumoer was het stekelvarken echter wakker geworden. Hij dacht dat hij werd aangevallen en zette al zijn steels op. Het wrattenzwijn rende er pardoes tegenaan.
Zo kreeg hij een kop vol bulten, builen en wratten. Hij moest zijn ijdelheid laten varen. Tegenwoordig is het wrattenzwijn een bescheiden beest dat zich alleen met zijn eigen zaken bemoeit. En tot op de dag van vandaag gaat hij achterwaarts zijn hol in. Hij heeft zijn lesje geleerd!
Waarom de giraf een lange nek heeft
Vroeger, toen de wereld jong was, waren de poten en de nek van de giraf ongeveer even lang als die van andere dieren. Eigenlijk zag hij eruit als een koedoe, maar dan met vlekken, tot het land gebukt ging onder een droogte van vele maanden. Er heerste hongersnood, en de dieren moesten elke dag vele mijlen afleggen voor gras en water.
Op zo’n dag waren de neushoorn en de giraf samen op pad. De gebarsten aarde zinderde onder de brandende zon. De dieren zuchtten en steunden. Ach beste vriend, sprak de giraf, kijk toch eens hoe ze allemaal over de vlakte draven in de hoop iets eetbaars te vinden. Ondertussen vertrappelden ze het weinige groen helemaal tot stof. De toestand werd almaar erger. Zie je die acacia’s?
Oehmplfrprl, beaamde de neushoorn, die ook toen al niet kon bogen op een overtuigend redenaarstalent. Hoeveel makkelijker zou het leven zijn, ging de giraffe verder, als we de hoogste takken van de bomen konden bereiken. Daar zijn de blaadjes nog groen.
De twee vrienden wendden zich tot Engai (de God van de Maasai), die alles wat bestaat heeft gemaakt. Aandachtig luisterde Engai naar de problemen van de neushoorn en de giraf. Hij beloofde hun een kruidendrankje waardoor ze lange poten en een hele lange nek zouden krijgen, zodat ze de frisse blaadjes in de top van de acacia’s binnen hun bereik zouden komen.
Morgen is het klaar, sprak Engai, ik zal het middeltje klaarzetten. Kom het maar halen. Maar net die dag ontdekte de neushoorn nog een groen plekje waar hij zijn buikje rustig rond kon grazen. Daar was hij zo mee bezig dat hi niet aan de afspraak met Engai dacht. De giraf wachtte een poosje op zijn vriend, maar vertrok tenslotte alleen.
Zonder veel moeite vond hij de kalebas die Engai had neergezet. Hij dronk hem helemaal leeg en kreeg er prompt de kriebels in zijn poten en een tintelende nek van. Even later torende hij hoog boven de savanne uit.
Eerst vond de giraf het allemaal een beetje eng en was hij duizelig, maar na een tijdje wende het. Al vlug besefte hij de voordelen. In zijn nieuwe staat kon hij niet alleen bij de hoogste bomen, hij kon ook alles veel beter overzien, want zijn blik reikte nu mijlenver. En dat was wel nodig ook!
De neushoorn had zich namelijk de afspraak met Engai herinnerd, maar alleen de lege kalebas gevonden. Toen hij iets later de boomlange giraf ontdekte, besefte hij wat er was gebeurd. Terstond ging hij op zijn vriend af. Omdat de giraf hem echter van ver zag aanstormen, maakte hij zich tijdig uit de voeten.
Sinds die dag is de neushoorn een van de meest humeurige beesten van de savanne.
Groetjes Saskia
Saskia Bruin is eigenaresse van Kazuri Safaris
Creëer je eigen reis naar Afrika op basis van jouw wensen en onze deskundigheid.
