Voorbereidingen
In een van haar brieven stelde Gloria de simpele vraag: ‘When will you visit me?’ En daarmee kregen onze vage plannen een heel duidelijke richting: Oeganda! Reizen naar verre bestemmingen buiten Europa is niet onze gewoonte, en daarom besloten we er iets speciaals van te maken: een mooie rondreis met in het reisprogramma het bezoek aan Gloria ingepast. Het zal duidelijk zijn dat je zo’n reis zelf moet samenstellen, want een bezoek aan je sponsorkind zit niet in de standaard reisprogramma’s. Zo begon de verkenningstocht langs de reisaanbieders. Na veel over Oeganda gelezen te hebben en veel reisorganisaties met elkaar vergeleken te hebben, stelden we onze wensenlijst samen en konden de offerteaanvragen de deur uit. Uiteindelijk viel de keuze op Kazuri Safari’s. Dit bleek een gouden greep: Saskia van Kazuri heeft onze wensen vertaald naar een paar geweldig reisvoorstellen. Het bezoek aan het World Vision project werd ingepast, en Saskia nam alle tijd om de plannen bij te schaven en van goede adviezen te voorzien. Nadat de plannen definitief waren, werden de boekingen door Kazuri geregeld en vanuit Oeganda bevestigd. Wat hier volgt is een verslag van de reis die we met z’n vieren (Petra, Kees, Josée en Frank) gemaakt hebben.
Entebbe
Zodra we in Entebbe de vliegtuigtrap aflopen merk je het: We zijn in Afrika! Het is 04.00 uur, de lucht voelt klam aan en het ruikt anders… De lucht van kookvuren, kruiden, stof, vuil en uitlaatgassen, we zullen er snel aan wennen. Het valt even tegen als blijkt dat de koffer van Josée niet met ons meegereisd is. Gelukkig is iedereen op het vliegveld behulpzaam en vriendelijk, maar omdat veel mensen hun bagage kwijt zijn, gaat het wel even duren! Als we uiteindelijk om 06.00 uur naar buiten komen, drie uur later dan gepland, staat de taxichauffeur nog steeds geduldig te wachten. Van onze overnachting in het Airport Guesthouse zal wel niet veel meer terechtkomen. We checken toch maar in, zodat we even kunnen douchen, omkleden en ontbijten. Als we aan het ontbijt zitten, meldt onze gids zich. Een vrolijke jonge vent die Duncan heet (‘you can call me Dunn’) Hij neemt de leiding en vanaf dat moment loopt alles volgens planning.
We storten ons in de chaos van Entebbe. Het lijkt wel of iedereen op straat is, alles speelt zich af in de eerste meters aan weerszijde van de weg. Ik ben blij dat ik hier niet hoef te rijden. Dunn begint meteen enthousiast te vertellen, en dat houdt hij de rest van de reis vol. In Kampala is het zo mogelijk nog drukker, en het verkeer lijkt volkomen vast te lopen. ‘Rush-hour in Kampala’, grijnst Dunn. Hij verlaat het asfalt en via onverharde achterweggetjes rijden we om het centrum heen. Zonder al te veel vertraging bereiken we de asfaltweg naar Masindi.
Murchison Falls
De weg voert ons door compleet verlaten gebieden, met langs de weg bossen en moerassen. Af en toe is er wat landbouw, meestal in de vorm van matoke-plantages. Steeds als we een dorpje of stadje passeren zien we hetzelfde beeld: Iedereen is op straat, iedereen probeert wat te verkopen of wat te ondernemen. Veel mensen zijn op weg om water te halen. De kinderen roepen ons na: ‘Mzungu, how are You?’ Ze bedelen niet, ze willen alleen aandacht. Als je naar ze zwaait of iets terugzegt, lachen ze.
Masindi maakt een troosteloze indruk, bruin van het stof en de roest. Hier laten we de asfaltweg achter ons. Na een hobbelige rit bereiken we Nationaal Park Murchison Falls. Hier zullen we twee dagen verblijven in Murchison River Lodge. Wat een geweldige locatie! De huisjes zijn luxe, een accu zorgt voor de verlichting en er is stromend water.
Bavianen en fluweelaapjes kom je overal tegen, en salamanders zelfs tot in je slaapkamer. Het restaurant heeft een prachtig uitzicht over de Nijl, en je kan er lekker eten. Een heel bijzondere en ook wel spannende ervaring hebben we na het diner, als blijkt dat je je huisje niet in kan omdat er een nijlpaard voor je deur staat…
Tijdens de twee dagen dat we hier verblijven gaan we twee keer op gamedrive met onze gids en een ranger, maken we een boottocht op de Nijl en wandelen we omhoog langs de waterval. Wat een overweldigende natuur! Kuddes olifanten en giraffen lopen te grazen op de savanne, en we zien allerlei soorten antilopen en vogels. Nog veel meer vogelsoorten zien we langs en op de rivier, en natuurlijk nijlpaarden en krokodillen. De waterval is indrukwekkend, en omdat we voor de wandeling omhoog hebben gekozen komen we er heel dichtbij. Met een beetje spijt in ons hart nemen we afscheid van de vriendelijke mensen. Op naar Hoima, we gaan Gloria ontmoeten!
Hoima
Als we vertrekken van Murchison, nemen we de route over Bulisa, langs Lake Albert. De weg is slechter dan we ooit hebben gezien, met gaten en kuilen die de snelheid er aardig uithalen. Het gebied waar we door rijden is dichter bevolkt dan we op de heenweg gezien hebben, en de bevolking leeft hier in grote armoede. Het water dat zich in de modderpoelen verzamelt, wordt door iedereen voor van alles gebruikt: mensen wassen zich of doen de was, gebruiken het als drinkwater of wassen er hun fiets, motorfiets of auto. Kinderen bezwijken haast onder de last die ze op hun fiets vervoeren. En iedereen lacht en is vriendelijk! Nadat we op de heuvelrug hebben genoten van het uitzicht over het meer, dalen we af richting Hoima. En dan ineens is er weer asfalt en zijn we op de plaats van bestemming: het Kolping Hotel in Hoima. Dunn moet ons hier overdragen aan de mensen van World Vision, maar hij doet dat pas nadat hij zich ervan overtuigd heeft dat we in goede handen zijn. Het personeel van Kolping is zeer vriendelijk, en het eten is prima. We dineren in een zaal die vol zit met Oegandezen die televisie zitten te kijken. Meestal kijken ze buiten televisie, maar nu regent en onweert het, dus zitten ze binnen.
De dagen die we hier in Hoima en omgeving doorbrengen ervaren we als heel bijzonder. Op zondag bezoeken we een kerkdienst waar we de eerste blanken zijn die daar een dienst bijwonen. De kinderen drommen om ons heen en willen ons aanraken. Het thema van de dienst is ‘geven uit dankbaarheid’, en dit wordt in praktijk gebracht door eten uit te delen aan de mensen die zonder ontbijt van huis gegaan zijn. Matoke, ananas, avocado’s en kippen, het wordt een kerkdienst die we niet snel zullen vergeten! Als we ’s middags door Hoima lopen zijn we de attractie van de dag, en we laten het levendige straatbeeld eens goed op ons inwerken.
Op maandag worden we opgehaald door de chauffeur en begeleider van World Vision. Het bezoek aan Gloria en haar familie is ongetwijfeld het hoogtepunt van ons verblijf in Hoima. Het is een mooie ervaring om bij de ouders thuis op bezoek te komen, die ons in hun eenvoudige huisje uitnodigen en een heerlijke lunch van broodjes, vers geroosterde pinda’s en avocado’s voorzetten.
’s Middags ontmoeten we een heel verlegen Gloria op haar school. Wat geweldig om haar na al die jaren ‘in het echt’ te zien! Gelukkig spreekt bijna iedereen in Oeganda Engels, dus we kunnen gewoon met elkaar praten. Dan neemt ze ons mee naar haar klas, de kinderen zingen voor ons en we delen cadeautjes uit. De tijd vliegt voorbij, we beloven elkaar om snel weer te schrijven en nemen met vele lieve wensen afscheid van elkaar.
De volgende dag rijden we met de Landcruiser van World Vision door het gebied, om daar met eigen ogen het werk te zien dat daar tot stand gekomen is. We ontmoeten de veldwerkers van World Vision, we bezoeken het kantoor en het steunpunt, en we zien de waterputten en nieuwe schoolgebouwen. We bezoeken een boerderij en gaan op pad met de verpleegkundige die ‘consultatiebureau onder de boom’ gaat houden. Wat ons vooral bijblijft is de passie en liefde die deze mensen uitstralen. Terug in het hotel drinken we nog wat met onze begeleiders, ook van hen moeten we afscheid nemen. Wat zijn het mooie mensen, en wat doen ze fantastisch werk! Tijdens het diner laten we alle indrukken nog eens aan ons voorbij gaan. Het is moeilijk om over te schakelen, maar morgen zijn we gewoon weer toerist. Gelukkig meldt onze gids Dunn zich, en zijn vrolijkheid werkt aanstekelijk. Als dan ’s avonds laat de zoekgeraakte koffer van Josée eindelijk gebracht wordt, zijn we er weer helemaal klaar voor, morgen naar Kibale Forest!
Kibale Forest
Naarmate we verder naar het zuiden komen, wordt de weg beter en verandert het landschap. De heuvels zijn begroeid met bossen, afgewisseld met het felle groen van theeplantages. Fort Portal doet zowaar een beetje westers aan, we lunchen op het terras van een hotel. Hierna is het nog maar een klein stukje naar het Chimpansee Forest Guesthouse, waar we vriendelijk ontvangen worden en inchecken. Er is nog genoeg tijd over om een wandeling te maken door de Bigodi Wetlands, een moerasgebied dat aan de rand van het regenwoud ligt. Met een ranger trekken we door het prachtige gebied, we spotten vijf verschillende apensoorten en diverse mooie vogels. Terug op de lodge genieten we van het uitzicht en de luxe van de huisjes, als je warm wilt douchen komt er iemand om het houtvuur onder de ketel aan te steken. Na een heerlijk diner kruipen we vroeg onder de wol, morgen moeten we weer vroeg op!
De volgende morgen kunnen we genieten van een prachtige zonsopkomst boven de mistige heuvels. Na het ontbijt gaan we naar Kibale forest voor de chimpansee-trekking. Dunn vraagt of we onze regenjassen bij ons hebben, het is immers wel het regenwoud waar we naartoe gaan…
Bij het bezoekerscentrum krijgen we instructie en worden de bezoekers ingedeeld in groepen. Daarna wordt iedere groep naar een ander startpunt gebracht en begint de wandeling. We hebben geluk: al na 20 minuten zien we onze eerste chimps! Hoog in de bomen zijn de apen bezig met eten. We volgen de groep een tijdje, soms wat verderaf, soms heel dichtbij. Als twee groepen chimpansees elkaar ontmoeten, ontstaat er een geweldig kabaal. Hoewel het op de grond soms druk is met mensen, trekken de apen zich er niets van aan en gaan gewoon hun eigen gang. Het regenwoud is indrukwekkend, met enorme bomen en talloze vlinders. De enige regen die we krijgen komt van de apen zelf, die met al dat fruit dat ze eten ook veel vocht binnenkrijgen..
Aan het eind van de ochtend komen sommige apen naar beneden om een beetje uit te rusten, en ze komen opnieuw heel dichtbij. Als de ranger het tijd vindt om te vertrekken hebben we uren tussen de apen gelopen! Na ons nog wat opgefrist te hebben moeten we dit prachtige guesthouse al weer achter ons laten, en vertrekken we naar Queen Elizabeth Nationaal Park.
Queen Elizabeth NP
Op weg naar Queens neemt Dunn de route door het beroemde Bunyuruguru kratermerengebied. Bij de evenaar stoppen we even en zetten we voor het eerst voet op het zuidelijk halfrond. Vanaf daar is het nog maar een klein stukje naar de Bush Lodge, waar we twee dagen doorbrengen. Saskia had het ons al verteld: de Bush Lodge is de primitiefste van alle locaties. Maar wel primitief op een leuke manier. Je overnacht in een hut met een dak van tentdoek, er is geen stromend water en de douche is buiten, achter de hut. Buiten douchen onder een adembenemend mooie sterrenhemel heeft zo z’n charmes! De receptie en het restaurant zijn ook gevestigd in tenten, maar als het weer het toelaat gaan de tafels naar buiten en eet je bij het kampvuur.
We ondernemen twee gamedrives en een boottocht op het Kazingakanaal. Hoogtepunten van de gamedrives zijn de jagende leeuwen die we zien, en de enorme kuddes olifanten. Vanaf ons balkonnetje hebben we een prachtig uitzicht over het kanaal, waar we nijlpaarden, buffels, talloze vogels en zelfs een olifant zien.
Na een prachtige zonsondergang horen we ‘s nachts de nijlpaarden rond de hut grazen. De boottocht die we op aanraden van Saskia ondernemen, overtreft alle verwachtingen. De droge tijd duurt al lang en er heeft zich langs het water een onvoorstelbare variëteit aan vogels en dieren verzameld.
Na twee dagen is het tijd om verder te trekken, en ook deze plek sluiten we in ons hart.
Lake Bunyonyi
De reis gaat verder naar het zuiden, over zeer stoffige wegen. En zo komen we aan bij het Birds Nest resort, de meest luxueuze van de hele rondreis! Het is een plek om eens even lekker uit te rusten. ’s Middags wandelen we de heuvel op, waar we een prachtig uitzicht hebben over het sprookjesachtige meer.
De volgende dag huren we een bootje en varen drie uur lang tussen de mooie eilandjes. Op een eilandje spotten we een grote kolonie kraanvogels. We nemen de tijd om eens rustig van deze prachtige dieren te kunnen genieten. Na een verfrissende duik zetten we weer koers naar het resort.
Birds Nest heeft een Vlaamse eigenaar, dus er staat friet met mayonaise op het menu! Na twee overnachtingen nemen we afscheid van de lieve mensen, en laten we het meest zuidelijke punt van onze rondreis achter ons.
Lake Mburo
Over stoffige wegen reizen we richting noordoost. Als we in Mbarara stoppen voor de lunch, krijgen we natte gastendoekjes aangereikt om ons op te frissen. De doekjes waren wit, maat na gebruik zijn ze bruinrood! Nadat we onze reis vervolgd hebben, zien we opeens een rots boven de savanne uitsteken, zou dat onze slaapplaats voor komende nacht zijn? En ja hoor, de rots is inderdaad Rwakobe Rock, waarop onze lodge gevestigd is. Zoals elke keer worden we welkom geheten door vriendelijke mensen, die met een vruchtensapje klaar staan. Nadat we onze intrek hebben genomen in de riante huisjes genieten we van het spectaculaire uitzicht vanaf de rots.
Later die middag neemt Dunn ons mee op gamedrive door Lake Mburo Nationaal Park, een gebied dat dicht begroeid is met Acacia’s. Het is de enige plek in Oeganda waar zebra’s voorkomen, en die zien we dan ook volop! Vanaf een heuveltop kijken we naar de zonsondergang, waarna we teruggaan om te genieten van een heerlijk diner.
De volgende morgen maken we met een ranger een wandeling, we zien opnieuw zebra’s, bushbocks en waterbocks, en zelfs een zeldzame eland! Het gebied heeft duidelijk te lijden onder de droogte, we zien verschillende dode dieren liggen. Gelukkig wordt er binnen veertien dagen regen verwacht. Terug op de lodge is het tijd om onze spullen te pakken, het laatste gedeelte van onze reis ligt voor ons: op naar Entebbe!
Terug naar Entebbe
Naarmate we meer naar het noorden komen, verandert het weer. De regentijd komt er aan, en als we in de buurt van Masaka komen vallen de eerste druppels. Bij de evenaar is het gelukkig even droog en kunnen we de auto uit om souvenirs te kopen. Een verkoper laat ons zien dat het water op het zuidelijk halfrond rechtsom draait, en op het noordelijk halfrond linksom. Of het nu waar is of niet, het hoort erbij en we genieten ervan.
Na de lunch vervolgen we onze weg langs het Victoriameer. We rijden tussen de papyrus en moerassen, en langs de weg zien we veel visverkopers. Aan het eind van de middag checken we in bij het Airport Guesthouse, en is het tijd om afscheid te nemen van Dunn. Hij is de afgelopen tijd onze geweldige chauffeur en gids geweest, en we zullen zijn vrolijkheid missen. Na een heerlijke barbecue kruipen we vroeg in bed. Midden in de nacht wordt er op onze deur geklopt: Het vliegtuig staat klaar, tijd om te vertrekken!
Saskia, Kazuri, Dunn en World Vision, bedankt voor deze onvergetelijk mooie ervaring!
