Reizen met de lokale bus is vermoeiend en niet comfortabel, maar toch leuk! Elke dag ontmoet je wel nieuwe mensen en er gebeurd iets waardoor je moet lachen.
Vandaag hebben de mensen in de bus ontzettend veel plezier gehad om mij. Bijzonder jammer dat ik niet alles kon verstaan. Maar 1 ding was overduidelijk, de buschauffeur wilde met mij trouwen. En dat zei hij niet alleen tegen mij, maar ook tegen zoveel politie agenten* onderweg. En dan pakt hij mijn hand weer vast, maakte hij wat opmerkingen en moest iedereen in de bus lachen. Of hij zei tegen zo`n politie agent, zeg eens hallo tegen mijn aanstaande vrouw. En dat deden ze dan, kwamen ze naar mijn kant van de bus, even een praatje maken. Het leven kan zo simpel zijn. Toen ik op de plek van bestemming was heb ik een foto van ons laten maken!
Ik had de beste plek vandaag, voor in de bus met prachtig uitzicht. De omgeving van Mbeya naar de grens met Malawi is zo mooi. Dat wist ik al, ben hier jaren terug ook geweest.
Van de bus ging ik over op de brommer. Het was nog 2 km naar de grens. Tas achterop, ik achterop, bestuurder voorop en daar gingen we. Valt mijn tas eraf! Stopt de brommer, tas er weer op, ik er weer op, start hij niet meer. Andere jongen wordt aangehouden op de brommer, we ruilen om en daar gaan we weer. Bij de immigratie was het heel rustig en daar was ik zo doorheen.
Aan de andere kant stonden er taxi`s klaar om naar Karonga te rijden, die deel je dan met 5 andere mensen. Zat ik ook prima. En toen met een minibusje naar Chitimba. Ik was slim en had om de plek voorin gevraagd, in het midden dat wel, maar toch zeker comfortabel. Hoeveel mensen ze in dit minibusje geladen hebben, ik weet het niet. Ik snap ook niet dat niemand zegt, ik wacht wel op de volgende bus. Vandaag geen zorgen voor mij, ik zat goed.
*Om de 10 a 15km en in elk dorp staan politieagenten. Ze controleren je snelheid (je mag maar met 50kmpu langs hun rijden), ze controleren je stickers, ze controleren… ach, het maakt eigenlijk niet uit. Er is altijd wel iets te bedenken. Is het niet aan de buitenkant van de bus, dan wel aan de binnenkant.
Zo belangrijk om hier op de weg vriendjes te worden met iedereen, vooral veel glimlachen en joviaal zijn.
Rijd je een keer te hard, is de boeten 30.000 tsh, ongeveer 15 euro. Maar je kunt ook veel minder betalen, dan krijg je geen bonnetje, maar dan kost het je 2.000 tot 5.000 en kan de politie thee drinken. Als je 5.000 betaalt willen ze je ook vertellen waar de volgende en de volgende politie posten zijn. Als je denkt ze te slim af te zijn en keihard doorrijdt, dan bellen ze het door naar de volgende politie post en word je daar aangehouden. Als je dan geen goede smoes hebt, moet je terug rijden naar de vorige politie post en daar je boete voldoen. Maar dit is Tanzania en met een glimlach en geld voor thee kom je een heel eind.
En dan nog iets, bijna alle politiemannen hebben een dikke buik, echt opvallend! Ze dragen ook een kraakwit pak, zo bijzonder hier aan de stoffige wegen.
Nu je dit leest kun je je afvragen, is dit nou leuk. Ja, ik vind dit leuk. Praatje hier, blikken daar, lachen en gewoon alles over je heen laten komen.
De busrit van Dodoma naar Mbeya was een ander verhaal. Ik ging uit van 12 uur, maar dat werden er 14! Dat is echt lang, want het is hier warm en je ruimte is zeer beperkt. Ik zat achter de chauffeur aan het gangpad, naast 1 van de zussen die ik eerder had ontmoet in Dodoma. We waren niet heel spraakzaam naar elkaar toe, maar toch fijn dat je naast iemand zit die je `kent`. Toen ik mijn ticket kocht dacht ik mooi wat te kunnen zien door het voorruit. Die fout heb ik eerder gemaakt, toen was de ruit beplakt met stickers. Dit keer was er een hele `kooi` om de chauffeur heen gebouwd en daar ging het uitzicht. Deze bussen hebben trouwens 5 zitplekken ipv de 4 die wij kennen, dus alle plekken zijn wat smaller. Er is gezellig muziek onderweg, variërend van de lokale hiphop muziek, gospel muziek, wat Afrikaanse zangers tot Madonna. Onderweg stopte de bus 1x om te plassen en 1x om te lunchen. Ik had ondertussen de les wel geleerd, als je in de bus zit, dan deel je je eten met degene naast je. Nu was ik ouder dan het meisje en ik denk dat ze het fijn vond, ik deelde mijn eten met haar. `s Middags stopte de bus nog 1x naast de kant van de weg om te plassen, maar toen stapten alleen de mannen uit, dus heb ik die beurt aan me voorbij laten gaan.
Oja, deze ochtend kreeg ik van de busjongen de vraag of ik al een baby had. Nee, nog niet was mijn antwoord. Dan ben je wel laat was zijn antwoord. En dat van een jongen begin 20 om kwart voor 6 ’s ochtends…
En wat ook erg leuk was aan deze busrit, was dat we door Mikumi Nationaal Park reden. De weg snijdt het park in tweeën en 50km lang heb je kans om dieren te zien. Ik heb van alles gezien: veel giraffen, olifanten, zebra’s, impala’s, wrattenzwijnen en buffels. Een gratis game drive!
Op naar de volgende belevenissen!
Groetjes,
Saskia Bruin – eigenaresse Kazuri Safaris
